 Wysłany: Poniedziałek 21:31, 24 Gru 2007 Temat postu: Powstanie Warszawskie 1944. |
|
| Gdy w 1939 roku Adolf Hitler posłał przeciwko Polsce swoje siły spodziewał się, że nasi sojusznicy nie zaatakują od zachodu. Nie mylił się. Wobec takiej postawy Francji i Wielkiej Brytanii normalnym było, że nasz kraj uległ potędze III Rzeszy. Znowu, jak przed kilkudziesięcioma laty (dla przypomnienia - ostatni rozbiór Polski przypadł na rok 1795) zostaliśmy zniewoleni, a na miejsce Polski powstało Generalne Gubernatorstwo pod władzą Hansa Franka, mającego swą siedzibę na Wawelu. Powstawały obozy koncentracyjne, w których aparat terroru coraz skuteczniej usprawniano, tworząc w końcu wielkie przedsięwzięcie z likwidowania żydów i wrogów hitlerowskich Niemiec. Uciśnione społeczeństwo walczyło o swą niepodległość, jednak akcje, jakie przeprowadzano możemy porównywać do psikusów płatanych przez uczniów nauczycielowi - gnębicielowi. Nic więc dzownego, że w końcu nadszedł ten dzień - dzień walki o niepodległość stolicy.
1 sierpnia 1944 roku o godzinie 17:00 rozpoczęło się Powstanie Warszawskie. Warszawę podzielono na osiem obwodów, w których skoncentrowało się ok. 50 000 ludzi, słabo wyposażonych oraz o małej ilości amunicji. Walka więc była nierówna, a oddziały rosyjskie nie kwapiły się z pomocą, walczącym Polakom. W rzeczywistości chodziło o wykrwawnienie oddziałów polskich i niemieckich, aby Rosjanie mogli łatwiej podporządkować sobie miasto. Choć Rosjan możemy tłumaczyć tym, że ich dowództwo nie ustaliło niczego konkretnego na temat powstania z polskimi dowódcami. Powstanie Warszawskie opierało się na planie "Burza", który to traktował na temat wyzwalania poszczególnych terytoriów przed nadejściem Rosjan, aby móc ich podjąć jako gospodarz we własnym, wolnym państwie, a nie jako lud uciśniony ratowany przez bohaterską Armię Czerwoną. Walki wspomagane były przez miejscową ludność, dla której żadnej litości nie mieli Niemcy, mordując zarówno mężczyzn, kobiety, jak i dzieci. 14 sierpnia gen. Komorowski wydał rozkaz pomocy Warszawie przez inne jednostki, stacjonujące w całym kraju. Po początkowych drobnych sukcesach Polacy zaczęli tracić grunt. Już pod koniec sierpnia padło Stare Miasto, o które toczyły się szczególnie ciężkie boje. Wobec takiego obrotu spraw dowódcy przenieśli się na Mokotów. 31 sierpnia podjęto próbę przebicia się do Śródmieścia - próba nie powiodła się. Po zdobyciu Starówki Niemcy ruszyli dalej: Warszawa podzieliła się na trzy ośródki - Mokotów, Śródmieście i Żoliborz. Elektrownia została uszkodzona wybuchem bomby, co spowodowało kolejne osłabienie polskich powstańców wobec braku prądu. 6 września Niemcy całkowicie zajęli Powiśle, natomiast w nocy z 19/20 września Polacy opuścili Czerniaków. Wiekszość ludzi zeszła do kanałów i przedostała się na Mokotów. Niemcy rozpoczęli natarcia na Mokotów i równocześnie na Żoliborz. 30 września ruszył najmocniejsy i generalny atak na Żoliborz. W tym samym dniu uzyskano zawieszenie broni, w celu wyprowadzenia ludności. Dnia 2 października w kwaterze gen. von dem Bacha podpisano akt kapitulacji powstańców. W dniach 3-5 października kolejne oddziały kapitulowały. Niemcy zapowiedzieli, że zgodnie z Konwencją Genewską nie będą mordować złapanych powstańców, którzy uzyskają status żołnierzy. Warto również wspomnieć o tym, że głównodowodzącym polskiego powstania był gen. brygady Antoni Chruściel, pseudonim 'Monter'. Od 20 września był również dowódcą Warszawskiego korpusu AK, po kapitulacji dostał się do niewoli.  |
|
