 Wysłany: Czwartek 11:29, 22 Lis 2007 Temat postu: Winston Spencer Churchill |
|
Churchill Winston Spencer był wybitnym brytyjskim strategiem i politykiem, jako premier w latach 1940-45 poprowadził Wielką Brytanię do zwycięstwa. Ponownie objął urząd premiera w 1951r. i piastował go do 1955r. Absolwent akademii wojskowej w Sandhurst (1895r.), walczył w Sudanie w 1898r. i w wojnie burskiej 1899-1900, gdzie nawet przejściowo przebywał w niewoli. Karierę polityczną zaczął w 1900r., gdy z ramienia Partii Konserwatywnej zdobył mandat poselski do Izby Gmin parlamentu brytyjskiego. W latach 1908-10 był ministrem handlu, 1910-11 - ministrem spraw wewnętrznych, a następnie pierwszym lordem Admiralicji ( ministrem marynarki wojennej ). Jego kariera załamała się chwilowo po nieudanej akcji inwazyjnej wojsk brytyjskich na półwyspie Gallipoli w marcu 1915r., której Churchill był inicjatorem. Czując się odpowiedzialnym za fiasko planu, podał się do dymisji, choć o klęsce i wysokich stratach (190 tyś. zabitych, rannych, wziętych do niewoli) przesądził brak wyobraźni i błędy lokalnych dowódców. Szybko powrócił do czynnego życia politycznego, obejmując w 1917r. stanowisko ministra zaopatrzenia wojsk, w 1919-ministra wojny i lotnictwa, w 1921- ministra kolonii. 3 września 1939r. ponownie objął stanowisko pierwszego lorda Admiralicji w rządzie Nevill'a Chamberlaina.
Energicznie przystąpił do usuwania ogromnych zaniedbań w marynarce wojennej. Na jego polecenie przystąpiono do montowania stacji radio lokacyjnych na pokładach okrętów (do tego czasu radary zainstalowano tylko na trzech okrętach), tworzono pierwsze konwoje, instalowano uzbrojenie na pokładach statków handlowych oraz rozpoczęto prace nad wzmocnieniem obrony w bazach morskich w Rosyth i Scapa Flow. Z charakterystyczną dla siebie energią i fantazją proponował przeprowadzenie wielu akcji ofensywnych przeciwko Niemcom, np. zaminowania Renu (operacja "Royal Marine"), które nie zostały zrealizowane. Jednakże fiasko o wiele ważniejszych akcji zagroziło karierze Churchilla. Spóźniona i niezborna akcja brytyjskiej marynarki podczas wkraczania wojsk niemieckich do Danii i inwazja na Norwegię, obciążył Churchilla, lecz nie poniósł za to konsekwencji, gdyż agresja Niemiec na zachód Europy 10 maja 1940r., gdy premier Neville Chamberlain utracił poparcie własnej Partii Konserwatywnej i musiał podać się do dymisji, Churchill objął stanowisko premiera, a także ministra obrony. W pierwszym przemówieniu odrzucił możliwość przyjęcia jakichkolwiek Niemieckich żądań. Potrafił zdobyć poparci i zaufanie zarówno społeczeństwa, jak i partii politycznych, choć otwarcie mówił: "Wszystko, co mogę wam zaoferować, to krew, pot, łzy i trud". Rozumiał, że możliwości gospodarcze i militarne jego państwa są ograniczone i tylko Stany Zjednoczone mogą udzielić potrzebnej pomocy. W drugiej połowie 1940r., pomimo neutralności usa i silnych nastrojów izolacyjnych w Kongresie amerykańskim, zdołał zapewnić Wielkiej Brytanii dostawy uzbrojenia, a w pierwszej połowie 1941r. wynegocjował ogromną pomoc finansową, która do końca tego roku osiągnęła wartość 1082 mln dolarów, a w 1942r. już 4757 mln dolarów (Lend-Lease) na zakup zbrojenia, surowców, remonty okrętów itp. Jedną z przyczyn sukcesów Churchilla na gruncie amerykańskim była jego wieloletnia przyjaźń z prezydentem Franklinem D. Rooseveltem, która jednak nie zapobiegła sporom i kontrowersjom w sprawie strategii działań przeciwko Niemcom .Na wieść o Niemieckiej agresji na Związek Radziecki 22 czerwca 1941r. Churchill powiedział w parlamencie: "Gdyby Hitler najechał piekło, udzieliłbym w Izbie Gmin najlepszych rekomendacji Lucyferowi". Zdawał sobie sprawę, że uwikłanie niemieckich dywizji w długotrwałe walki na Wschodzie zmniejszy napór na Wielką Brytanie. Dlatego już w pierwszym dniu wojny radziecko-niemieckiej, bez konsultacji ze swoim gabinetem, zdecydował się udzielić pomocy Związkowi Radzieckiemu, wysyłając 200 samolotów myśliwskich, uprzednio przeznaczonych do obrony Singapuru. 
Głównym celem polityki Churchilla było ocalenie imperium brytyjskiego, co wymagało usunięcia wojsk "osi" z rejonu Morza Śródziemnego, przez które prowadziły szlaki żeglugowe do ważniejszych koloni na Bliskim Wschodzie i Indii. Dlatego doprowadził do inwazji wojsk alianckich na Afrykę Północno-Zachodnią, a stamtąd na Sycylię i Półwysep Apeniński. Jednakże druga część jego planu, przewidywała inwazje na Grecję (prawdopodobnie w rejonie Salonik), nie została wykonana gdyż w układzie sił jaki przy współudziale Churchilla zaczął się tworzyć między Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim, pozycja tego kraju zaczęła słabnąć. Na konferencji w Teheranie w listopadzie 1943 r. Wbrew stanowisku Churchilla, który dążył do skierowania głównego uderzenia aliantów zachodnich na Bałkany, prezydent Roosevelt ulegając Stalinowi zadecydował o przeprowadzeniu inwazji na terenie północnej Francji. W lipcu 1945 r. Partia Konserwatywna przegrała wybory i urząd premiera objął Clement Attlee. Był to dotkliwy cios dla Churchilla; Brytyjczycy - oddając mu honory jako narodowemu bohaterowi, uznali, że był premierem czasu wojny i nie nadaje się do prowadzenia państwa w czasie pokoju. W 1951 r. Partia Konserwatywna wygrała wybory i Churchill ponownie objął stanowisko premiera, które sprawował do 1955 r. |
|
