 |
Strona o wojnach XX Wieku
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Gość
|
 Wysłany: Sobota 20:04, 24 Lis 2007 Temat postu: Obozy koncentracyjcnych,ale bez Aschwiz.O nim bedzie 2 praca |
|
|
OBOZY KONCENTRACYCYJNE NA ZIEMICH POLSKICH
Podczas II Wojny Światowej Niemcy budowali wiele obozów w tym część z nich niestety znajduje się na Naszej Polskiej Ziemi. Do nich należą: Sztutowo, Majdanek, Oświęcim - Brzezinka, Treblinka. W swojej pracy ominę ten najważniejszy Oświęcim – Brzezinka, ponieważ zrobię o nim osobną pracę. Na terenie Polski podczas wojny (1939-1945) Niemcy zbudowali dziewięć tysięcy obozów i podobozów. Orze ich bramy przeszło około 18 milionów ludzi z 30 różnych krajów świata. Miały one za zadanie: eksploatację siły roboczej oraz fizyczne wyniszczanie narodów, stosowanie terroru, przede wszystkim narodu polskiego, Żydów i osób uznanych na mocy ustaw norymberskich za Żydów. W 1940 r. powstała pierwsza komora gazowa w Oświęcimiu. Rok później obozy spełniały już dużo gorszą role, ponieważ przekształciły się w obozy śmierci.
Jedne z pierwszych obozów powstały w Niemczech wczasach dochodzenia Hitlera do władzy (1933-1939). One znajdowały się w takich miastach jak: Ravensbruck, Flossenburgu, Mauthausen i Dachau. Natomiast na ziemiach polskich łącznie wszytych obozów Wraz z filiami i komendami było 2000. We wszystkich obozach prawdopodobnie zginęło około 11 milionów ludzi.
Największe obozy zagłady w Polsce: 1. Sztutowo (Stutthofie) był pierwszym obozem koncentracyjnym na ziemiach polskich (oficjalną nazwę uzyskał w 1942 r.) Był on położony 36 km na wschód od Gdańska – obóz w Stutthofie (Sztutowo). Budo0we pierwszych baraków rozpoczęto w sierpniu 1939, ponieważ Niemcy myśleli o zbliżającej się wojnie oraz przewidywali aresztowania ludności polskiej. W następnych latach obóz był ciągle rozbudowywany na skutek czego powstawały niwe podobozy.
1a) Więźniowie. Dnia 2.09.1939r. do Sztutowa przybył pierwszy transport więźniów w liczbie 1100 osób. Do nich należeli księża i żołnierze(obrońcy Gdyni i Helu). Trzy lata później w 1942 90% więźniów stanowili Polacy i to przede wszystkim z Pomorza, Gdańska, Białostockiego. Do nich należeli głównie młodzi chłopcy i 80letni starcy. Do tego czasu kobiety jeszcze nie były osadzone w obozie. Władze wypożyczali więźniów do pracy w prywatnych firmach z czego mieli 1 markę zysku za pracę jednego więźnia. Natomiast w połowie 1940 do Sztutowa przybył pierwszy transport kobiet jako więźniarek. W chwili gdy obóz przekształcił się w obóz tzw. „pracy wychowawczej" przebywało w nim 1224 więźniów: w Sztutowie— 700 (w tym 100 kobiet). W tym obozie znajdowali się głównie więźniowie polityczni. Pierwsi więźniowie skierowani do Stutthofu jako oficjalnego obozu koncentracyjnego przybyli 27 II 1942. 31 III 1942 w obozie przebywało 972 więźniów (w tym 98 kobiet). 31 XII 1942 stan liczbowy obozu wynosił 1855 więźniów (w tym 332 kobiety), 31 III 1943 - 3590 (w tym 285 kobiet). Jesienią 1943 osadzono w obozie dwie grupy więźniów skandynawskich. 5 X przybył z Danii transport 150 komunistów (143 mężczyzn i 7 kobiet). Na przełomie 1943 i 1944 obóz liczył ok. 6 tysięcy więźniów; przeważali Polacy z terenu Pomorza. Istotnym wydarzeniem w dziejach obozu w Stutthofie było przybycie w nocy z 24 na 25 V 1944 transportu więźniów z Pawiaka w Warszawie. W owym transporcie, liczącym 867 osób, większość stanowili więźniowie polityczni. Ostatni (potwierdzony źródłowo) większy transport (ok. 150 osób) przybył do obozu w Sztutowie z Bydgoszczy było to 12 I 1945. Łącznie od 1 do 17 I 1945 do Sztutowa przybyło 491 więźniów. Najwyższy znany numer 105302 otrzymał więzień przybyły z Oświęcimia 17 I 1945.
1b)Warunki bytu i praca więźniów .Od wybuchu wojny do września w Sztutowie i jego podobozach zginęło około 2 tysiące ludzi. W czasie ciężkiej zimy, która przypadała na lata 1939/1940 miała miejsce największa śmiertelność.
Więźniowie udający się na spoczynek spali w barakach, które były pozbawione drzwi i okien i musieli położyć się na podłodze, a na niej była rozrzucona słoma. Ona nie była zmieniana przez wiele miesięcy, na skutek czego pojawiło się siedlisko wesz. Niedługo później rozprzestrzenił się tyfus. W owym czasie nie tylko zima, ale również i tyfus wraz z biegunką był przyczyną śmierci wielu więźniów.
W poszczególnych izbach było dwukrotnie więcej więźniów niż miejsc do spania. Brakowało ciepłej odzieży, dlatego więźniowie chodzili w letnich ubraniach, w tych samych co mieli na sobie podczas aresztowania. Myli się w drewnianych korytach ustawionych przed barakami. Sytuacja więźniów zmieniła się trochę na lepsze w 1941, kiedy to wybudowano umywalnie w poszczególnych blokach, a więźniom dano drelichowe ubrania. Ponowne pogorszenie warunków życia więźniów miało miejsce w 1943 r. W wielu izbach nie było prycz, a więźniowie spali na słomie rzuconej na podłogę. Takowe warunki towarzyszący głód oraz ciężka praca były przyczyną wybuchu kolejnej wielkiej epidemii tyfusu w IV 1943 roku. Na terenie „starego obozu" pozostał szpital obozowy oraz obóz kobiecy. Szpital obozowy nie spełniał funkcji placówki leczniczej. W nim izolowano chorych więźniów od zdrowych, aby ci mogli nadal pracować na potrzeby III Rzeszy. Brak było lekarstw, opatrunków, wyposażenia, panowała olbrzymia śmiertelność. Więźniowie pracowali po 10 godzin dziennie przez cały tydzień, dopiero od 1943 ograniczono czas pracy w niedzielę do przerwy obiadowej. W obozie więźniowie pracowali przy ciągłej rozbudowie obozu, w warsztatach obozowych —stolarskim, krawieckim, rymarskim, szewskim, kuśnierskim, ślusarskim, reperacji broni i rowerów oraz w warsztatach działających na potrzeby obozu. Zaprzęgnięci do wozów transportowali towary. Więźniowie musieli pracowali w odległej o 1 km od obozu cegielni oraz na polach okolicznych rolników. W 1942 r. więźniom zostały wydane pierwsze „pasiaki"; płaszcze w zimie 1944 otrzymali tylko więźniowie pracujący poza terenem obozu. Wielu więźniów chodziło w starych cywilnych ubraniach pomalowanych w czerwone pasy. Od 1942 więźniowie mogli otrzymywać paczki żywnościowe; nadchodziły one głównie do więźniów z Pomorza. Większość więźniów była ich pozbawiona. Wielu więźniów ratował dodatek żywnościowy, który otrzymywali od 1943 więźniowie pracujący w warsztatach DAW.
1c) Eksterminacja bezpośrednia
Wielu więźniów zginęło od bicia pałkami i karabinami przez esesmanów, tak w czasie pracy, jak i na blokach. Inni ginęli zastrzeleni w czasie, gdy próbowali uciec z obozu, lub też złapani—na szubienicy czy od kuł esesmanów. W masowych egzekucjach 1939/40 zginęło wielu działaczy Polonii oraz Żydów z Gdańska. Od połowie 1944 masowe egzekucje przeprowadzano w komorze gazowej. W końcu maja 1944 po raz pierwszy została użyta do uśmiercania ludzi — za pomocą gazu (cyklon B). Pierwszą grupą zagazowanych była, która zginęła w ten sposób to byli inwalidzi (jeńcy radzieccy). W szpitalu obozowym często zdarzały się wypadki mordowania chorych więźniów poprzez topienie ich w basenach łaźni lub przez wstrzykiwanie do serca fenolu. Miejscem kaźni wielu więźniów był także bunkier obozowy. Od września 1939 do ok. 10 października 1942 zmarłych więźniów Stutthofu chowano w masowych grobach na cmentarzu na Zaspie w Gdańsku. Latem 1942 został sprowadzony do obozu piec krematoryjny, który opalany oliwą. Spalał w ciągu 45 min. 5-6 zwłok.
1d) Likwidacja obozu
Obóz Stutthof był pierwszym i najdłużej działającym obozem hitlerowskim na ziemiach polskich, osadzono w nim ok. 110 tyś. więźniów. Oprócz Polaków najwięcej było obywateli Związku Radzieckiego, Węgrów. Wśród więźniów byli także Czesi, Francuzi, Włosi, Norwegowie, Duńczycy, Jugosłowianie, Rumuni, Hiszpanie, Grecy, Anglicy Finowie,, Austriacy, Holendrzy Belgowie. Wśród więźniów były także dzieci w liczbie sięgającej ok. 4tyś. dzieci i małoletnich.
W obozie Stutthof, podobozach i podczas ewakuacji zginęło ok. 85 tyś. więźniów różnej narodowości. Wielu na skutek przeżyć obozowych zmarło po wyzwoleniu. Na terenie byłego obozu koncentracyjnego Stutthof utworzono w 1962 roku Państwowe Muzeum Stutthof.
2. Obóz w Treblince. Obóz w Treblince znajdował w dawnym województwie ostrołęckim na południowy wschód od miejscowości Brok. W czasie okupacji Niemieckiej 1941-1944 hitlerowski obóz pracy Treblinka I był osadzony głownie przez Polaków. Przez jego mury przeszło ok. 10 tyś. ludzi z czego 7,5 tys. zginęło Nie opodal tego obozu znajdował się obóz zagłady Treblinka II utworzony w lipcu 1942r. przez oddziały SS
2a) Transporty więźniów. Pierwsze kolejowe transporty z więźniami przybyły do Treblinki 23 VII 1942 z getta warszawskiego. Od tego dnia codziennie pomiędzy Warszawą a Treblinką kursowały wahadłowo pociągi z rzekomymi „przesiedleńcami". Wyznaczony początkowo dzienny kontyngent 6 tyś. osób szybko jednak wzrastał: 23 VII wywieziono z Warszawy do Treblinki 7300 osób, 24 VII — 7400, 6 VIII — 10085, 7 VIII — 10 672, 8 IX — 13 596 osób. Treblinka przyjmowała ponadto pociągi transportów z innych miast Polski, w których uprzednio władze okupacyjne utworzyły getta, a nadto Żydów z Niemiec, Austrii, Francji, Belgii, Jugosławii, Grecji, Bułgarii, Czechosłowacji, okupowanych terenów ZSRR i innych państw. Ograniczona długość odgałęzienia bocznicy i przylegającej do niego rampy obozowej powodowały, że na stacji w Treblince każdy transport dzielono na część; następnie po 20 wagonów przetaczano do ośrodka. Ludzie pozamykani w wagonach próbowali uciekać poprzez wyłamane okratowania okien lub ściany wagonów. Zwłoki uciekinierów składane były na platformy kolejowe i odwożono do ośrodka. Grupa więźniów żydowskich tzw. niebieskich, oczyszczała wagony z trupów, pozostawionych pakunków i nieczystości.
2b) 2 sierpnia 1943 wybuchł bunt więźniów, którzy pracowali przy obsłudze komór gazowych i w części gospodarczej obozu. Zabito kilkunastu SS-manów, z ok. 200 zbiegłych więźniów przeżyło ok. 60.
2c)Likwidacja obozu. Opuszczając Treblinkę hitlerowska załoga usiłowała zatrzeć za sobą wszelkie ślady dokonanej zbrodni. Przez wiele miesięcy palone były zwłoki zamordowanych.
Od września 1943 rozpoczęto demontowania wszystkich pozostałych w ośrodku urządzeń: komory gazowe zniszczono, baraki, ogrodzenie i inne urządzenia rozebrano i razem z pozostałym jeszcze mieniem ofiar wysłano (10 IX-17 XI 1943) transportem kolejowym do Lublina; tam też przekazano (31 X i 8 XI 1943) silniki spalinowe. Cały teren ośrodka zaorano i zasiano. Na straży tego wielkiego cmentarzyska pozostawiono dwóch wachmanów.
Wszystkie te czynności wykonywano przy pomocy pozostawionej do końca grupy roboczej więźniów żydowskich; część z nich następnie rozstrzelano i spalono na stosie chrustu, pozostałych wywieziono 20 X i 4 XI 1943 ośmioma wagonami towarowymi do ośrodka zagłady w Sobiborze. Ogółem w ośrodku zagłady — Treblinka II, hitlerowcy wymordowali co najmniej 750 tyś. ludzi — głównie obywateli polskich pochodzenia żydowskiego.
Wśród ofiar znajdowali się również Polacy; wiele tysięcy osób przywieziono z innych krajów okupowanej Europy, m.in. z Austrii, Belgii, Bułgarii, Czechosłowacji, Francji, Grecji, Jugosławii i ZSRR. Śladów po tej zbrodni ludobójstwa, dokonanej w ciągu zaledwie 14 miesięcy nie udało się Niemcom zatrzeć całkowicie. Na miejscu dawnego ośrodka zagłady pozostały szczątki opalonych słupów ogrodzenia, a w ich obrębie wymieszany z ziemią popiół i szczątki ludzkich kości, resztki różnych protez, peruk, obuwia, ubrań i dokumentów; oraz wiele innych dowodów zbrodni. Na terenie byłego ośrodka zagłady w Treblince w latach 1959-64 zostaw postawiony pomnik – mauzoleum z symbolicznym cmentarzem. Na kamiennych złomach ustawionych celem upamiętnienia miejsca martyrologii setek tysięcy ludzi wyryte są nazwy miast i państw, z których pochodziły ofiary. Na jednym z kamieni umieszczona jest tablica ku czci zamordowanego w Treblince Janusza Korczaka, lekarza, społecznika i opiekuna dzieci.
3. Obóz na Majdanku
3a) Majdanek dzielnica Lublina, która znajduje się na południowym wschodzie tego miasta. Podczas okupacji hitlerowskiej znajdował się ośrodek masowej zagłady. Budowę Konzentration Lager Lublin rozpoczęła się na jesieni 1941 roku i zajmowała obszar 270 ha. W początkowych planach obóz miał to być obóz 25-50 tys. więźniów, ale w trakcie budowy owe plany były zmieniane. Ostatecznie w tym obozie mogło się pomieścić 250tys ludzi.Obóz w Majdanku posiadał 6 podobozów: w Lublinie, Budzyniu, Puławach, Bliżynie, Radomiu i Warszawie. Na terenie obozu macierzystego w Majdanku znajdowało się krematorium i 7 komór gazowych.
3b)Więźniowie
Pierwszy transport więźniów przybył na Majdanek w październiku 1941. Liczył ok. 2 tyś. jeńców radzieckich; kilka następnych, mniej licznych transportów jeńców radzieckich przybyło do obozu w l kwartale 1942 roku. Na przełomie listopada i grudnia 1941 przywieziono na Majdanek ponad 100 więźniów z Sachsenhausen, Oświęcimia, Neuengamme, Dachau, Rogoźnicy i Gusen. W tym samym czasie zostali osadzeni w obozie chłopi z Lubelszczyzny za nie wywiązywanie się z nałożonych kontyngentów oraz za akcje sabotażowe czynną działalność w ruchu oporu i oddziałach partyzanckich. Od pierwszych miesięcy 1943 zaczęły przybywać olbrzymie transporty z więzień Gestapo na terenie Polski i z łapanek ulicznych. Wiosną przywieziono kilka transportów Żydów francuskich z obozu w Drancy. Pod koniec kwietnia i maja 1943, w czasie kiedy było likwidowane getto warszawskie, z Warszawy na Majdanek deportowanych zostało kilkanaście tysięcy Żydów z gett na terenie Lubelszczyzny. W pierwszych dniach czerwca tegoż roku przybyli z Oświęcimia na Majdanek Żydzi greccy (542 mężczyzn i 302 kobiety). W kwietniu 1942 r. więźniowie w tym obozie numerowano. Numery, wytłoczone na niewielkich okrągłych lub trójkątnych blaszkach, musiały być zawsze noszone na szyi; ponadto taki sam numer, wybity tuszem na prostokątnym kawałku białego płótna, musiał być przyszyty do kurtki na piersiach i do spodni. Więźniów nie numerowano wg kolejności w jakiej przybywali, lecz numery osób zamordowanych lub wywiezionych do innych obozów dawano nowo przybyłym. W ttaki sposób zostało uniemożliwione poznanie faktycznej liczby osób, które przeszły przez bramy tego obozu. Starannie ukrywano także liczbę osób aktualnie więzionych. Obóz kobiecy miał oddzielną numerację, dzieci zaś nosiły takie same numery, jak ich matki. Taka metoda sprawiła, że nawet w okresie największego zaludnienia obozu numery nie przekraczały 20 tyś. Oprócz numeracji stosowano także znakowanie więźniów, które wskazywało na narodowość oraz powód osadzenia w obozie. Jeńcom radzieckim trójkąty zastępowano literami SU (Sowiet Union) malowanymi olejną farbą na kurtkach i spodniach. Pierwszą grupę więźniów, wśród których znajdowały się dzieci (w tym także niemowlęta), deportowano na Majdanek 20 IV 1942 z getta w Lublinie. Po ich przybyciu „wyselekcjonowano" wszystkie kobiety i dzieci i rozstrzelano w lesie krępieckim; podobnie postąpili esesmani z kobietami i dziećmi z następnego transportu z getta, który przybył 2 IX 1942. Dzieci były głównie mordowane w komorach gazowych część dzieci, którym udało się uniknąć „selekcji", została osadzona w jednym z baraków na polu 5. Barak ten został ogrodzony drutami kolczastymi, które oddzielały matki od dzieci. Małymi dziećmi nikt się nie opiekował. Po upływie mniej więcej 2 tygodni wszystkie zostały wywiezione do komór gazowych. Od pół. czerwca 1943 do lutego 1944 zaczęto osadzać na Majdanku kobiety białoruskie z dziećmi. Wtedy na Majdanku zostało osadzonych ok. 8-10 tyś. osób, w tym większość dzieci.
3c) Warunki bytu więźniów.
Stan zdrowotny .Więźniowie mieszkali w barakach. Warunki, w jakich żyły kobiety, nie różniły się od warunków w męskiej części obozu na Majdanku. Początkowo były one nawet gorsze, gdyż w chwili przybycia pierwszych transportów kobiet, baraki na polu 5 były jeszcze w stanie surowym. Kobiety zostały osadzone w obozie jesienią 1942 i zimą 1943 mieszkały w blokach bez podłóg, okien, drzwi i prycz. Całodzienne wyżywienie więźnia składało się z1/5 l gorzkiej czarnej kawy zbożowej lub naparu ziół na śniadanie; na obiad: litr zupy, w lecie głównie z jarmużu lub innego zielska, w zimie z marchwi pastewnej lub brukwi, bez tłuszczu i soli; na kolację wdawano taki sam napój jak na śniadanie oraz 15 dkg chleba, do wypieku którego dosypywano trociny. Głód, mordercze tempo pracy, brud, insekty, brak odpowiedniej odzieży i ciągłe napięcie nerwowe wyniszczały organizm więźniów oraz były przyczyną licznych schorzeń. Do najgroźniejszych i najczęściej występujących należał tyfus brzuszny i plamisty. Epidemia tyfusu atakowała więźniów już od pierwszych miesięcy istnienia obozu.
Esesmani nie przyjmowali nawet do wiadomości faktu, że ktoś zachorował. Ponieważ jednak brak izolacji zakaźnie chorych sprzyjał rozszerzaniu się epidemii, esesmani w obawie, aby tyfus nie dosięgnął ich załogi, rozstrzeliwali chorych. W lutym 1942 władze obozowe zdecydowały się jeden z baraków mieszkalnych przeznaczyć na szpital. Rewir nie różnił się od baraków więźniarskich; nie miał prawie żadnych urządzeń szpitalnych i prawie żadnych medykamentów. Żaden z trzech lekarzy obozowych SS nie interesował się pacjentami. Lekarze co pewien czas przeprowadzali „selekcje" wybierając najciężej chorych.
3d) Likwidacja obozu. Na początku 1944 r. władze hitlerowskie rozpoczęły przygotowania do likwidacji Majdanka W przed dzień wyzwolenia esesmani przystąpili do zatarcia części śladów zbrodni: podpalili budynek dużego krematorium, gdzie wcześniej zostały złożone zwłoki ostatnich ofiar, a następnie przystąpili do niszczenia akt byłej kancelarii obozowej. Nocą 22 lipca załoga opuściła Majdanek, a pozostali w obozie więźniowie wyszli z obozu. Dokładnego bilansu ofiar obozu na Majdanku nie udało się ustalić. Dotychczasowe wyniki badań podają cyfrę ok. 360 tys. ofiar pochodzących z 22 krajów Europy. Na terenie byłego obozu w roku 1944 powstało muzeum państwowe; 1969 wzniesiono, wg projektu W. Tołkina, Pomnik Walki i Męczeństwa wraz z Drogą Hołdu i Pamięci oraz Mauzoleum-Panteonem.
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
