Strona o wojnach XX Wieku

Gość

Karl Dönitz (ur. 16 września 1891, zm. 24 grudnia 1980) - niemiecki Grossadmiral i morski oficer pokładowy okrętów podwodnych, polityk. W trakcie I wojny światowej dowodził "UC-25" oraz "UB-68", natomiast podczas II wojny światowej kierował Dowództwem Okrętów Podwodnych i Marynarką Wojenną (Kriegsmarine). Na mocy testamentu Adolfa Hitlera został ostatnim przywódcą III Rzeszy. Wyrokiem Trybunału Norymberskiego skazano go na 10 lat więzienia.

Urodził się w 1891 w Grünau i pochodził z patriotycznej pruskiej rodziny. Ten fakt miał duże znaczenie przy decyzji o wstąpieniu do Cesarskiej Marynarki Wojennej. W 1912 został oficerem wachtowym na krążowniku SMS "Breslau", na którego pokładzie pływał do 1916. Wtedy to właśnie zaczął służbę na okrętach podwodnych, jako oficer wachtowy, a następnie objął dowództwo okrętu "UC-25". Potem dowodził starą jednostką typu B-III noszącą numer "UB-68", która pod koniec I wojny światowej, w 1918 została zatopiona przez okręty brytyjskie na Morzu Śródziemnym, a uratowana załoga okrętu wraz z dowódcą została wzięta na rok do niewoli. Po zwolnieniu powrócił do niemieckiej floty, gdzie dowodził m.in. torpedowcem "G-8" i flotyllą torpedowców. Od 1924 do 1927 był referentem dyscyplinarnym w dowództwie Reichsmarine, następnie pierwszym oficerem w Sztabie Dowództwa Morza Północnego.

III Rzesza
W 1934 rozpoczął roczną służbę jako dowódca krążownika "Emden". Od 1935 zajmował się okrętami podwodnymi, wpierw został dowódcą 1. Flotylli Okrętów Podwodnych Weddigen, potem wyznaczono go na dowódcę Okrętów Podwodnych Kriegsmarine. Działaniami U-bootów kierował bezpośrednio do 1943, kiedy to zastąpił admirała Ericha Raedera na stanowisku dowódcy Kriegsmarine. Na mocy testamentu Adolfa Hitlera objął 30 kwietnia 1945 urząd Prezydenta III Rzeszy Niemieckiej (niem. Reichspräsident) oraz funkcję Naczelnego Dowódcy Wermachtu, a następnego dnia powołał we Flensburgu rząd pod przewodnictwem bezpartyjnego polityka - hrabiego Lutza Schwerina von Krosigka. 7 maja 1945 wydał polecenie podpisania bezwarunkowej kapitulacji Wermachtu przed aliantami zachodnimi. Po kapitulacji Brytyjczycy utworzyli wokół Flensburga strefę nieokupowaną, nosząc się z zamiarem powierzenia Donitzowi i jego rządowi tymczasowej administracji Niemiec. Jednak 23 maja pod naciskiem Sowietów zdecydowali się, acz niechętnie, na aresztowanie prezydenta i rządu. Donitz wydał przy tej okazji pisemne oświadczenie, że nie rezygnuje ze swojego stanowiska jako głowy państwa i że powołany przez niego rząd pozostaje prawnie u władzy. Na mocy wyroku w procesie norymberskim, jako ostatniego przywódcę III Rzeszy Trybunał Międzynarodowy skazał go na 10 lat więzienia. Karę odbywał w Spandau. Po wyjściu na wolność napisał m.in. książkę pt. "10 lat i 20 dni", będącą opisem jego wspomnień z lat 1935-1945.

Bitwa o Atlantyk
Karl Dönitz znacznie udoskonalił taktykę "wilczych stad", która polegała na atakowaniu spostrzeżonych konwojów dopiero po zgromadzeniu kilku lub kilkunastu okrętów podwodnych, co przynosiło bardzo duże straty Brytyjczykom przez pierwsze cztery lata II wojny światowej. Admirał w tym systemie wzorował się na atakach torpedowców, na których służył przez kilka lat. Wilcze stada zaczęły jednak zawodzić, gdy alianci rozpoczęli stosowanie udoskonalonych radarów i sonarów. U-bootów było za mało i zbyt późno zaczęto wprowadzać unowocześnione okręty, mogące jeszcze odwrócić sytuację. Dodatkowym problemem był brak wsparcia ze strony lotnictwa, gdyż dowódca Luftwaffe, marszałek Hermann Göring, nie widział takiej potrzeby, oraz złamanie przez aliantów kodu służącego do kontaktowania się okrętów z dowództwem. Przełomem w bitwie o Atlantyk był 1943.

Źródło- Wikipedia