Strona o wojnach XX Wieku

Toldo

Warunki fizyczne ochotników Waffen SS były lepsze niż przeciętnych żołnierzy Wehrmachtu, ale byli za to gorzej wykształceni , gdyż pochodzili przede wszystkim ze wsi .
Prawie połowa esesmanów miała skończone tylko po kilka klas szkoły podstawowej, a kandydaci na oficerów byli dobrą ilustracją powiedzenia „ nie matura, lecz chęć szczera zrobią z ciebie oficera „. Niższy poziom wykształcenia sprawił jednak , to że byli oni bardziej wytrzymali na trudu oraz podatniejsi na indoktrynację ideologiczną.
Tego samego nie można powiedzieć o pionie administracyjnym SS, który zatrudniał wysoko wykwalifikowany personel, prawników, urzędników, często z arystokratycznym pochodzeniem.
Zanim warunki wojenne, a zwłaszcza potrzeba uzupełnień Waffen SS narzuciły rozluźnienie wymagań. Przedtem wstęp do jednostek Waffen SS był obwarowany wysokimi wymaganiami . Do Leibstandarte SS przyjmowano tylko dorosłych mężczyzn, w wieku od 23 lat do 35 lat, wzrostu minimum 180 centymetrów, doskonałego zdrowia i czystą kartotekę kryminalną i udokumentowane aryjskie pochodzenie.
Podobno na samym początku Dietrich odrzucał chętnych nawet z jedną plombą w zębie.

„Podstawowe szkolenie wojskowe żołnierzy SS-VT rozpoczynało się w obozach szkoleniowych, które poszczególne pułki utrzymywały w pobliżu swoich miast garnizonowych.
Garnizonami tych pułków były; Dachau dla „ Totenkopf „
Monachium dla pułku „ Deutschland „ i
Hamburg dla pułku „ Germania „
Kandydaci na oficerów trafiali do szkoły SS w Brunszwiku i Bad Tolz, gdzie specjalnie dla nich zbudowano ośrodki szkoleniowe z przestronnymi i nowocześnie wyposażonymi salami wykładowymi. W dziale szkolenia kadr dla SS wspierali Hausera doświadczeni oficerowie armii- Felix Steinert i Cassius Freiherr von Montigny.
Steinert starał się zaszczepić wychowankom agresywny sposób prowadzenia walki oraz energię, która by to umożliwiała. Motywację do walki uważał również za ważny składnik wartości bojowej, co tężyznę fizyczną, toteż wpajał przyszłym dowódcą SS nawyk pamiętania o tym że samemu bez wsparcia swoich żołnierzy, które można uzyskać tylko dzieląc z nimi ich trudy i znoje, niczego nie zwojują. W czasie II wojny światowej dowiódł słuszności swoich tez.

Program i metody szkolenia wypracowane dla SS- VT w trakcie szkolenia unitarnego zaczynał się godzinną gimnastyką, dopiero po niej rekruci przebierali się w mundury robocze, lub wyjściowe, w zależności od przewidzianych zajęć. Największy nacisk kładziono na szkolenie ogniowe. Najpierw wyjaśniano rekrutom budowę i działanie różnych rodzajów broni, poczynając od karabinów. Demonstrowano rozkładanie i czyszczenie i składanie broni. Ćwiczono to aż rekrut potrafił zrobić to z związanymi oczami. Ćwiczono rozpoznawania i usuwania zacięć broni począwszy od najprostszych, z winy amunicji, a zakończywszy na uszkodzeniach wymagających wymianę uszkodzonych części na polu bitwy.
Po zakończeniu szklenia ogniowego uczono różnych sposobów walki wręcz, w tym walkę na bagnety. Kładziono przy tym nacisk na agresję, która miała dodatkowo stresować przeciwnika słabszego duchem. Do utrwalenia agresji rekrutów i przezwyciężenia naturalnego strachu przed bólem stosowano boks. Uczył on rekrutów, że najlepszą obroną jest atak. W wyszkoleniu esesmanów dużą rolę odgrywały też inne sporty, uprawiane dużo intensywniej niż w Wehrmachcie.

Ten program szkolenia nie odbiegał z małymi wyjątkami od rytynowego szkolenia w każdej armii świata. Różnica leżała w intensywnym szkoleniu ideologicznym. Cop najmniej trzy razy w tygodniu żołnierze wysłuchiwali pogadanek o polityce, partii, filozofii SS, zagadnieniach rasowych. W ostatniej kwestii kładziono nacisk na teorię podziału ludzkości na rasy wyższe tzw. nadludzi, którzy byli predysponowani do władzy nad rasami niższymi- Słowianami, Żydami, Cyganami.

__________________________
ŹRÓDŁO HISTORYCY.ORG